DÜNÜN ÇİÇEKLERİ BUGÜNÜN ÖĞRETMENLERİ

                   Bu  sabah yine her zamanki gibi erken uyanmıştım güne. Ve yine kitaplarım elimde uyuyakalmıştım. Onlar beni en iyi anlayan arkadaşlarım, geleceğimdeki tek umudum idi. Yere düşen kitabımı aldıktan sonra dikkatimi çeken şey duvardaki eski, ucu yırtılmış dedemin resmiydi. Yine gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. Her sabah aynı yerde ve aynı resmin karşısında buluverirdim kendimi. Bu sabahta olduğu gibi...
                 Güzel şeyleri düşündüm sonra.. Hayallerim aklıma geldi ve yüzümde anlık bir tebessüm belirdi. Dedem gibi öğretmen olmak istiyordum büyüyünce. Çocukları çok seviyordum.. Belki onlara hikayeler okurdum, alfabeyi öğretirdim, küçük parmaklarıyla kalem tuttuklarını ve yazı yazdıklarını görmek istiyordum, onların ‘öğretmenim’ diyen tatlı seslerini duymak isterdim..
                Dedem sabırlı olmamı, çok çalışmamı öğütlerdi hep.. Sonunda hedefime ulaşacağımı umut ediyordum, inanıyordum.. Onun bende olan tek resmi odamda, karşımda asılı duran çerçevedeki resmiydi. Mesleğimi yapmaya başlayınca ilk işim resmini yeniletmekti. Dedem öldükten sonra kimsem olmadığı için Kızlar Yurduna gönderilmiştim. Yalnız değildim, zamanla burası benim evim olmuştu..
                Burada  aynı zamanda birçok arkadaş edinmiş, farklı derslerden birçok öğretmenim olmuştu. Farklı  dersliklerden  olmaları bize  annelerimiz ve babalarımız  gibi ilgi ve alaka göstermelerine engel değildi.  Onlar bize sadece ders anlatmıyorlardı. Zamanla anlıyordum ki onlar bize hayatı ve hayatta  yaşayacağımız  zorlukları anlatıyorlardı. Tıpkı bir anne bir baba gibi..
               Bugün yine ders işlemiştik. Yeni bilgiler edinmiş,  hayata dair yeni bir şeyler öğrenmiştik. Her zaman olduğu gibi öğretmenlerimiz  yanımızdaydı. Burada onlara emanet idik ve onlara güveniyorduk. Akşam yatağımda ay ışığına karşı  ders çalışırken  kalemi bir an için  bıraktım  ve şöyle bir düşünmeye başladım. Gökyüzünde aya baktım dedem beni görüyordu. Annem ve babam da.. Bir çift gözden yaş düşmüştü defterime..
              Ben bir tek geceleri yalnız kalıyordum. Yuvam burasıydı evet. Fakat gündüzleri kalabalık bir ortamın arasında annem- babam yerine koyduğum öğretmenlerim, arkadaşlarım yanımdaydı. Bu yüzden kendimi güçlü hissediyordum. Geceleri yalnız değildim kitaplarım sayesinde.. Gökyüzündeki aya son kez tebessümle baktım. Umutlarımla birlikte yatağıma yattım ve uyudum..
             İşte o günler böyle aklıma geliyordu.. Bugün yine aynı ortamdaydım. Fakat bu sefer öğretmen ben idim. Hayalimdeki öğrenciler sıralarında büyük bir sevinçle oturuyorlardı. Çantamdan bir resim çıkardım. Verdiğim sözü tutmuş ve ilk paramla dedemin çerçevesini yaptırmıştım. Hissediyordum.. Annem, babam, dedem benle gurur duyuyorlardı.