DÜNÜN ÇİÇEKLERİ BUGÜNÜN ÖĞRETMENLERİ
Bu sabah yine her zamanki gibi erken uyanmıştım güne. Ve yine kitaplarım elimde uyuyakalmıştım. Onlar beni en iyi anlayan arkadaşlarım, geleceğimdeki tek umudum idi. Yere düşen kitabımı aldıktan sonra dikkatimi çeken şey duvardaki eski, ucu yırtılmış dedemin resmiydi. Yine gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. Her sabah aynı yerde ve aynı resmin karşısında buluverirdim kendimi. Bu sabahta olduğu gibi... Güzel şeyleri düşündüm sonra.. Hayallerim aklıma geldi ve yüzümde anlık bir tebessüm belirdi. Dedem gibi öğretmen olmak istiyordum büyüyünce. Çocukları çok seviyordum.. Belki onlara hikayeler okurdum, alfabeyi öğretirdim, küçük parmaklarıyla kalem tuttuklarını ve yazı yazdıklarını görmek istiyordum, onların ‘öğretmenim’ diyen tatlı seslerini duymak isterdim.. Dedem sabırlı olmamı, çok çalışma...